დღლუმპ.

– არ გინდა შემჭამო? ნახე რა კარგი ვარ, მსუქანი და გემრიელი.

– ისევ შენ ხარ?

– ვინ მე?

– ზოლებით გიცანი. გუშინაც ზუსტად ასე მთავაზობდი თავს.

– არ შემახრამუნებ?

– უკვე ხომ გითხარი, რომ შენისთანები არ მიზიდავს.

– გეშლები.

– ზუსტად მახსოვს შენი სახე.

– სისულელეა. ჩვენ მხოლოდ ერთხელ ვხვდებით წყალში და მხოლოდ ერთი ცდა გვქვს თავის მოსაწონებლად. გინდა შემოვტრიალდები? უკნიდან უფრო მადისაღმძვრელი ვარ.

– და რომ არ გამოგივიდეს მერე რა მოხდება?

– რატომ პირდაპირ არ შემჭამ? ვიცი რომ გინდა, ნერწყვის სუნი გდის.

– მერე კითხვებზე ვეღარ მიპასუხებ, თან საეჭვოდ გამოიყურები.

– არასდროს უთქვამთ.

– ვიცი რასაც მიპირებ. მე შენ შეგჭამ, მერე შენზე მობმული ანკესი შეირხევა და მაღლა ამისვრის. აი იქ კი ნამდვილად არ ვიცი რა ხდება.

– რაში გაინტერესებს? მოდი უცებ მოვრჩეთ, ყველაფერი ძალინ მარტივია- შენ თევზი ხარ, მე ჭიაყელა. უბრალოდ პირი გააღე და თვითონ ჩაგიხტები, ფარფლის განძრევაც არ მოგიწევს. მოემზადე. სამი, ორი…

– არაფრით მესმის ასეთ სამუშაოს რატომ თანხმდები.

– ბევრ კითხვას სვამ, აქაური არ უნდა იყო.

– არა, მე ხმელთაშუა ზღვიდან ვარ. მომიყვები ანკესზე?

– შენ რა, მართლა არ იცი?

– ალბათ ვიცი, ჩვენ თევზებს მალე გვავიწყდება წარსული.

– აქ რატომ ჩამოხვედი, ეს მაინც თუ გახსოვს?

– უფრო უსაფრთხოდ ვარ.

– უსაფრთხოდ?

ჭიაყელამ გულიანად გადაიხარხარა.