რა აერთიანებს ცისარტყელას ფერებს, მუსიკალურ მელოდიას, გემრიელ საკვებს, სხვადასხვა ამბებს, მინას, რკინის გალიას, ნაყინს, ღიმილს, სიყვარულს?

სიცოცხლე.

სიცოცხლე, როგორც ჩვენი მონაკვეთი დროის უსასრულო წრფეზე, როცა ყველა ზემოხსენებულის აღქმა შეგვიძლია. საოცარია, მაგრამ, მატერიალურ დონეზე, ამქვეყნად ყველაფერი მარადიულია. შესაბამისად, არც არაფერია ბუნებრივ მდგომარეობაში. მაგალითად, მინა: იგი მხოლოდ თერმული დამუშავების შემდეგ არის ისეთი, როგორსაც ყოველდღე ვხედავთ. თუკი დედამიწაზე ჰაერის ტემპერატურა 1000 გრადუსამდე აიწევს, იგი გალღვება. ანუ მინის ბუნებრივი მდგომარეობა არ არსებობს, რადგან დამოკიდებულია გარე ფაქტორებზე, რომლებიც სამყაროს სხვადასხვა ადგილას სხვადასხვაა.

შესაბამისად, ყველაფერი (მათ შორის ჩვენც), დროისა და გარემო პირობების მხოლოდ რომელიღაც ხელსაყრელ მომენტში არსებობს იმ სახით, როგორსაც ჩვენ აღვიქვამთ და ვეძახით „ბუნებრივს“. თუმცა, ჩვენი მხოლოდ ერთი ნაწილია მარადიული, ხოლო მეორე – წარმავალი. სანამ ჩვენ გავჩნდებით, ჩვენი საწყისი ჩვენი ბიოლოგიური მშობლების გასამრავლებელ უჯრედებს შორისაა, ხოლო როცა გარდავიცვლებით, ჩვენი სხეული ატომებამდე დაიშლება. მაგრამ ჩვენ მატერიალური არსებობა ამით არ სრულდება, ჩვენ ხომ მხოლოდ ატომებად ვიქეცით, ანუ უმარტივეს დონეზე ისევ გავაგრძელებთ არსებობას, ანუ მარადიულად ვიქნებით.

მაგრამ ჩვენი სიკვდილით შეწყდება ჩვენი აზროვნება, ჩვენი ფიქრი, ნოსტალგია, საუბარი, ჩვენი ახლობლების გარდაცვალებით კი, ჩვენზე მოგონებებიც დაიკარგება. ყველაფერი არამატერიალური, რაც ჩვენ გვიკავშირდება, ჩვენთან ერთად იწყებს კვდომას. ანუ, ჩვენი არამატერიალური ნაწილი წარმავალია და უსასრულო წრფის მხოლოდ იმ მონაკვეთში არსებობს, სადაც სიცოცხლეა.

ასე სცოდნია Archive-ის „აქსიომას“ ზღვარგადასულ მოსმენას.

https://www.youtube.com/watch?v=vIslZZD03Oo