ჩემი ოთახი ისეთი მყუდროა, ზოგჯერ მგონია, რომ აქ მოხვედრისას ვუჩინარდები.

ჩემი ოთახი იმდენად პატარაა, რომ მე დავუმეგობრდი კუებს და ლოკოკინებს.

ჩემი ოთახის დახატვა რომ გადავწყვიტე, ვფიქრობდი, სკამი რომელ კუთხეში დამედგა, რომ იმ რაკურსიდან დამეხატა და მერე გამახსენდა: ჩემი ოთახი ჩემი არ არის, ნაქირავებია.

ჩემი ოთახი ტანსაცმლის, წიგნების, საყოფაცხოვრებო ნივთებისა და ნახატების იმდენად ქაოსური ნაზავია, რომ ასეთ ჰარმონიას ძალით ვერ მიაღწევ (როგორც ყურსასმენებს ვერ გადახლართავ ისე ოსტატურად, როგორც თავისით შვებიან ხოლმე).

ჩემი ოთახი ითვისებს ყველაფერს, რომლის ადგილმდებარეობაც დაგავიწყდება. მანამ არ გამოგიჩენს, სანამ ნერვებმოშლილს არ ჩაგეძინება და 1 კვირის მერე მშვიდად დალაგებას არ შეუდგები.

ჩემს ოთახში მოხვედრისთანავე ფანტაზიის ვარჯიშს ვიწყებ.

ჩემს ოთახში, დაძინებისას, ხმამაღლა ვამბობ შელოცვებს ჩემს ენაზე.

ჩემს ოთახში თითქმის არასდროს დგება დამწვრის სუნი, რადგან შემოსასვლელი და აივნის კარების გაღებისას, გამჭოლ ქარს გააქვს გარეთ.

ჩემი ოთახის აივნიდან შემოსული ოხვრა თურმე გარეთა კარადაში ჩაბუდებული მტრედების ღუღუნი ყოფილა. ზოგჯერ გამაღიზიანებელია.

ჩემი ოთახი ისეთი პატარაა, ან მე უნდა ვიცხოვრო, ან ტარაკნებმა. მე ვაჯობე.

ჩემი ოთახი არ მოგცემს საშუალებას, დახატო 1 მეტრზე განიერი (ან გრძელი) ნახატი.

ჩემს ოთახს მაშინ შეველევი, თუ სხვა, უფრო ჩემს ოთახს ვიპოვი.

ჩემი ახალი ოთახი ჰოგვორტსის მიშველე-ოთახი იქნება.