ზოგჯერ, ჩვენი ცხოვრება რუტინულ დღეებში გადაიზრდება ხოლმე და ვისტრესებით. ხანდახან, რაც ზოგისთვის რუტინად აღიქმება, შეიძლება, სხვისთვის რუტინა სულაც არ იყოს, მაგრამ როცა ადამიანი ამას ტვინის ერთ რომელიმე წერტილში დაუშვებს, ითრევს და თავი ოფისის ვირთხა გონია.

ხანდახან ძალიან ვიღლები ყოველდღე ერთ ადგილას ჯდომით. ამ აზრებს შეყოლილი ფანჯრის ფარდა-ჟალუზს ავწევ და უშველებელ ურბანულ შენობას ვუყურებ. იქ თითქოს თავისუფლებაა. არ აქვს მნიშვნელობა რას გააკეთებ, ან როგორი საშინელია შენობა. იმ მომენტში ერთადერთი სურვილი გიჩნდება – უბრალოდ გაიქცე, მოწყდე იქაურობას. ფანჯარა ოფისის შიდა მხარეს ირეკლავს და ვუყურებ ხოლმე ჩემ თავს, როგორ მიკეთია ყურასმენები, ვუსმენ საყვარელ სიმღერებს… თუმცა, დღის ბოლოს სულაც არ მაქვს ბედნიერი სახე. ფანჯარაშივე ვუყურებ, როგორ აწკაპუნებს მაუსზე თითებს ჩემი თანამშრომელი და საღეჭ რეზინს როგორ ვღეჭავთ (ხანდახან ვცდილობ, მას ავაყოლო ყბა და ერთნაირად დავღეჭოთ), ზოგჯერ იმ საშინელ კორპუსსა და ჩემ ანარეკლში რაღაც მსგავსებას ვპოულობ კიდეც. განათებული სახლის ფანჯრები ჩემი გონების ნათელი წერტილებია, რომლებიც გარე განათებისთვის კი არა, შიდა ოთახებისთვისაა.

არაფრის კეთების საოცარი სურვილი მაქვს ზოგჯერ.

ხანდახან, უბრალოდ ჯდომა ასწორებს… და არაფრის კეთება. წარმოიდგინეთ, უბრალოდ დევხარ, როგორც გინდა ისე, არავინ გაწუხებს, არავინ გირღვევს ფიქრებს და საათობით ფიქრობ, თუ გაგიმართლა, შეიძლება შორიდან კარგი მუსიკის ხმაც შემოვიდეს და ფიქრებმა სხვა მხარეებში გადაგაგდოს. იქნებ, რა იცი…

რა თქმა უნდა, ფიქრმა შედეგი უნდა გამოიღოს და ადამიანი აამოძრაოს, ძალა მისცეს, ახლის კეთების სურვილი. ფიქრი არ უნდა იყოს უმოქმედობის მამოტივირებელი ძალა. ის სხეულის ენერგიად უნდა იქცეს და წინ წაგვიყვანოს.