ვინ მოთვლის(ალბათ ვერავინ) რამდენი დღე გამიტარებია დარდსა და ფიქრში. ხსენებული ეპიზოდების დროს მუდამ ვბრაზობდი და ვნაწყენდებოდი ჩემ თავზე. ვუსვამდი უამრავ კითხვას და ვცდილობდი, გამომერკვია ჩემი ადგილი სამყაროში. ამ ყველაფრის გააზრება მთლიანად მავსებდა რაიმე ღირებულის შექმნის სურვილით. შემდეგ წარმოვიდგენდი მკაფიო გზას, რომელზე სიარულითაც ავასრულებდი ამ ყველაფერს და მეც ვიწყებდი ხეტიალს. თუ არ ვცდები, სამწუხაროდ, თითქმის არასდროს გამივლია ამ გზის დიდი მონაკვეთი. ეს იყო ერთგვარი ცივი ომი ჩემ თავთან, რომელიც ზაფხულობით ცხელ ომში გადაიზრდებოდა ხოლმე. ზუსტად ასე მოხდა „მკვდარი პოეტების საზოგადოების“ ყურებისას – აიპოდში სასწრაფოდ ჩავიწერე ბეთჰოვენის მე-9 სიმფონიის ცნობილი ნაწილი, მისი მოსმენისას თვრამეტჯერ მაინც გავიმეორე „დაიჭირე წამი“ და გავუდექი გზას.

ვინ მოთვლის(ალბათ ვერავინ) რამდენი დღე გამიტარებია დარდსა და ფიქრში. ხსენებული ეპიზოდების დროს მუდამ ვბრაზობდი და ვნაწყენდებოდი ჩემ თავზე. ვუსვამდი უამრავ კითხვას და ვცდილობდი, გამომერკვია ჩემი ადგილი სამყაროში. ამ ყველაფრის გააზრება მთლიანად მავსებდა რაიმე ღირებულის შექმნის სურვილით. შემდეგ წარმოვიდგენდი მკაფიო გზას, რომელზე სიარულითაც ავასრულებდი ამ ყველაფერს და მეც ვიწყებდი ხეტიალს. თუ არ ვცდები, სამწუხაროდ, თითქმის არასდროს გამივლია ამ გზის დიდი მონაკვეთი. ეს იყო ერთგვარი ცივი ომი ჩემ თავთან, რომელიც ზაფხულობით ცხელ ომში გადაიზრდებოდა ხოლმე. ზუსტად ასე მოხდა „მკვდარი პოეტების საზოგადოების“ ყურებისას - აიპოდში სასწრაფოდ ჩავიწერე ბეთჰოვენის მე-9 სიმფონიის ცნობილი ნაწილი, მისი მოსმენისას თვრამეტჯერ მაინც გავიმეორე „დაიჭირე წამი“ და გავუდექი გზას.

ვინ მოთვლის(ალბათ ვერავინ) რამდენი დღე გამიტარებია დარდსა და ფიქრში. ხსენებული ეპიზოდების დროს მუდამ ვბრაზობდი და ვნაწყენდებოდი ჩემ თავზე. ვუსვამდი უამრავ კითხვას და ვცდილობდი, გამომერკვია ჩემი ადგილი სამყაროში. ამ ყველაფრის გააზრება მთლიანად მავსებდა რაიმე ღირებულის შექმნის სურვილით. შემდეგ წარმოვიდგენდი მკაფიო გზას, რომელზე სიარულითაც ავასრულებდი ამ ყველაფერს და მეც ვიწყებდი ხეტიალს. თუ არ ვცდები, სამწუხაროდ, თითქმის არასდროს გამივლია ამ გზის დიდი მონაკვეთი. ეს იყო ერთგვარი ცივი ომი ჩემ თავთან, რომელიც ზაფხულობით ცხელ ომში გადაიზრდებოდა ხოლმე.
ზუსტად ასე მოხდა „მკვდარი პოეტების საზოგადოების“ ყურებისას – აიპოდში სასწრაფოდ ჩავიწერე ბეთჰოვენის მე-9 სიმფონიის ცნობილი ნაწილი, მისი მოსმენისას თვრამეტჯერ მაინც გავიმეორე „დაიჭირე წამი“ და გავუდექი გზას.